چهار نوع از رایج ترین روشهای عاطفی والدین در ارتباط با فرزندان

(1) نادیده گرفتن احساسات فرزند:

این والدین ناراحتی عاطفی فرزند خود را پیش پا افتاده تلقی می کنند، یا آن را مایه دردسر می‌دانند و معتقدند باید منتظر ماند تا خود به خود فروکش کند. آنها از این لحظات عاطفی به عنوان فرصتی برای نزدیکی بیشتر به فرزند خود یا آموختن درس‌هایی در زمینه قابلیت‌های عاطفی استفاده نمی‌کنند.

(2) روش عدم مداخله:

این والدین به احساسات فرزند خود توجه می‌کنند اما با این همه، معتقدند که رو در رویی بچه با طغیان عواطف و هیجانات مفید است. آنها هم مثل گروه قبل، به ندرت سعی می‌کنند به فرزند خود پاسخ عاطفی دیگری را یاد دهند. همواره تلاش می‌کنند که همه ناراحتی‌های فرزند را تسکین دهند و برای اینکه غم و اندوه و یا خشم او را متوقف کنند به او رشوه می‌دهند یا با او قول و قرارهای مختلفی می‌گذارند.

(3) روش تحقیرآمیز، بی احترامی به احساسات فرزند:

 این والدین، هم در انتقادهای خود و هم در تنبیه فرزندان، سنگدل و بی‌رحم هستند. برای نمونه ممکن است ابراز هر نوع خشم را از طرف فرزند خود قدغن اعلام کنند و با مشاهده کوچکترین نشانه زودرنجی در فرزندان، آنها را تنبیه کنند. چنین والدینی سعی دارند ماجرا را از دید خود تعریف کنند و با عصبانیت بر سر فرزند خود فریاد می‌کشند که روی حرف من حرف نزن.

(4) والدینی در نقش مربی عاطفی:

 سرانجام والدینی هستند که به محض بروز ناراحتی فرزند، فرصت را غنیمت می‌شمارند و به صورت یک مربی عاطفی ظاهر می‌شوند. احساسات فرزند خود را جدی گرفته و سعی می‌کنند دقیقا بفهمند که چه چیزی باعث ناراحتی او شده و به او کمک می‌کنند تا راه‌های مثبت را برای آرام کردن احساسات خود بیابد.