در انتقال مفاهیم دینی سخت‌گیری درست نیست و رها کردن فرزند هم درست نیست. اینکه او را رها کنید تا خودش به این نتیجه برسد که باید نماز بخواند روش مناسبی نیست. بلکه روش درست این است که در فضایی از مهر و محبت پیگیری فرمایید تا نمازهایش را اقامه کند. چه خوب است که از سال‌های قبل از تکلیف رسیدن فرزندان، آنها را با اقامه نماز و اثرات آن آشنا کنیم. ابتدا آنها را ترغیب به اقامه یکی از نماز یومیّه کنیم و برای این مهم وقت بگذاریم و از تشویق فرزندانمان غافل نشویم و به تدریج آنها را ترغیب به اقامه نمازهای بیشتر کنیم به گونه‌ای که تا مدّتی قبل از سن تکلیف، تمام نمازهای خود را اقامه کند. خودمان الگوی رفتاری مناسبی برای فرزندانمان باشیم. اگر نسبت به زمان نماز دقّت داشته و با آدابی پیش از اذان آماده شویم و در مکان ویژه و با توجّه نماز را اقامه کنیم فرزند ما این الگو رفتاری را از ما یاد می‌گیرد. چه خوب است فرزند ما بعد از اقامه نماز، تغییر در رفتار و اخلاق ما را حسّ کند. چه خوب‌تر اینکه در مورد خاصیّت نمازمان در خانه گفتگو کنیم. مثلاً درباره کمک گرفتن نماز در کارها، گفتگویی داشته باشیم. همسالان و دوستان مناسب هم در این امر بسیار مؤثّر هستند. اگر دختر ما با دوستانی همنشین باشد که به این امر اهمیّت می‌دهند مطمئنّاً روی او اثر خواهد داشت. از دعا و توسّل در این امر مهم غافل نشویم. دعای والدین در حقّ فرزندان بسیار اثربخش است. قصّه‌گویی و کتاب‌های مفید در این زمینه می‌تواند بسیار کمک کننده باشد.

تخیّل در سنّ دختر شما، کاملاً عادی است. این تخیّل در دختربچه‌ها بیشتر دیده می‌شود ولی این تخیّل نباید به عدم امنیت افراطی او تبدبل شود. کتاب‌ها، بازی‌های مجازی و برنامه‌های تلویزیونی [را] مناسب سنّ کودک‌تان انتخاب کنید به گونه‌ای که آرامش و امنیّت در آنها باشد و برای سنّ ایشان ترسناک نباشد. برخی اوقات یک برنامه برای کودکان بزرگ‌تر اصلاً ترسناک نیست ولی برای سنّ کودک شما مناسب نیست. بسیاری از تصوّرات کودکانه ریشه در برنامه‌های یاد شده دارد.  بیکاری فرزند ما در بسیاری از موارد عامل خیال‌پردازی او است. اگر وقت بچّه در این سنّ با برنامه‌های مفید پر شود جلوی بروز بسیاری از مشکلات را می‌گیرد. بازی و فعالیّت بدنی و خستگی او در هنگام خواب تا حدود زیادی مشکل را رفع می‌کند. گروه همسالان نقش بسیاری در پر کردن اوقات کودک ۵ ساله دارد. همسال مناسب یعنی کودکی که هم جنس و هم فرهنگ کودک ماست بسیار در این امر نقش دارد و می‌تواند در آرامش و امنیّت او کمک کننده باشد. گاهی صحبت‌های ما حسّ عدم امنیت به کودک‌مان می‌دهد لذا در صحبت کردن‌های‌مان جلوی فرزندان کاملا هوشیار باشیم.

حضور فرزند جدید در یک خانواده، فصل جدیدی ایجاد می‌کند که نیازمند تدابیر ویژه‌ای است تا زمینه حسادت و لجبازی در بچّه اوّل را کم کند. از بیکاری بچّه اوّل‌تان کم کنید و برای او مشغله بیشتری قرار دهید. بازی با همسالانِ مناسب، می‌تواند بسیار مفید باشد. به دیگر اعضای خانواده بسپارید تا اوقات بیشتری را با فرزند اول بگذرانند و یا در نگهداری نوزادتان کمک بگیرید تا وقت بیشتری را با فرزند اوّل‌تان بگذرانید. عکس‌های نوزادی فرزند اوّل و مرور خاطرات می‌تواند بسیار کمک کننده باشد چرا که با دیدن عکس‌ها، متوجّه می‌شود که این ابراز محبت‌ها برای او هم وجود داشته است. با سخنان و ناز دادن‌های بیجا و یا توجّه بی‌جا به فرزند دوّم، موجبات حسادت را در دخترتان پرورش ندهید. اگر گاهی رفتارهای نامناسب دارد آنها را مدام پیش بقیه بازگو نکنید و در عوض از مسئولیّت‌پذیری و احساس خوب او نسبت به برادرش تعریف کنید. برخی رفتارهای نوزاد را به دوست داشتن دخترتان تفسیر و صمیمیّت و مسئولیّت را در او پرورش دهید. از او بخواهید در نگهداری از نوزاد به شما کمک کند.

عزّت نفس با تولّد کودک، همراه او نیست بلکه هدیه‌ای است که شما والدین در طول زندگی به او خواهید داد. عزّت نفس یا خودارزشمندی، باور و اعتقادی است که فرد درباره ارزش و اهمیّت خود دارد. این مسئله به قدری اساسی است که بر روی شیوه‌ی برخورد کودک با مشکلات زندگی، شکست‌ها، پیروزی‌ها و کیفیّت روابط عاطفی تأثیر دارد. اگر کودک فقط تقویت کننده‌های منفی دریافت کند طبیعی است که درک ناخوشایندی از ارزش‌های وجودی‌اش خواهد یافت و اگر به اندازه کافی تشویق شود و پاداش بگیرد با حسّ مثبت و احساس غرور نسبت به خودش رشد می‌کند. پس در این واقعیت تردید نکنید.

زمانی که از دروغ گفتن فرزندمان آگاه شدیم بهتر است از بازخواست نمودن وی پرهیز کنیم چرا که این امر باعث تحریک او شده تا کار خود را توجیه کرده یا از خود دفاع کند و به سمت پنهان‌کاری پیش برود تا ما متوجّه واقعیت نشویم. بنابراین بهتر است از واکنش هیجانی شدید مانند دعوا کردن و توبیخ کردن و یا تنبیه خودداری کنیم تا کودک متوجّه شود که نیازی نیست به ما دروغ بگوید. برای مثال  متوجّه شدیم که فرزند ما در یکی از درسهایش نمره پایینی گرفته ولی به دروغ به ما می‌گوید نمره درس (مثلاً) ریاضی‌اش بالاست. در اینجا بهتر است بگوییم که من متوجّه شدم که در درس ریاضی نمره پایین گرفتی و اگر در این درس مشکلی داری با ما در میان بگذار تا با کمک یکدیگر در امتحانات بعدی نمره بهتری بگیری. در اصل بعد از نشان دادن عکس‌العمل مناسب، بهتر است علّتی که باعث دروغگویی کودک‌مان شده است را پیدا کنیم. در این مثال معمولاً ترس از تنبیه، مقایسه، سرزنش و … می‌تواند علّت دروغگویی کودک باشد.

۱- تکرار بیش از حدّ توصیه، سبب گستاخی و لجبازی کودک می‌شود.

۲- بجای جملات دستوری از جملات خبری استفاده کنید.

۳- خواسته‌ها ونیازهای معقول و ضروری و موجّه کودک را پاسخ دهید.

۴- به شخصیّت کودکان توجّه بیشتری کرده و با او برخورد بزرگوارانه داشته باشید.

۵- سرزنش کردن و توبیخ بیش ازحدّ کودک، او را لجبازتر می‌کند.

۶- به کودک حقّ انتخاب و تصمیم‌گیری در مورد امور خودش بدهید.

به لحاظ سنّی محدودیّتی برای سنجش هوش کودکان وجود ندارد امّا بهترین سن برای بهره‌برداری مطلوب، ۵ تا ۷ سالگی می‌باشد در صورتی که با مشکل خاصّی مواجه باشیم یا نیازمند تقویت بخشی از عملکرد ذهنی کودک باشیم فرصت مناسب را در اختیار خواهیم داشت.