زندگی ما انسانها پر است از صحنههای ریز و درشت. واکنش انسانها نسبت به اشتباهات دیگران بسیار متفاوت است. صاحبان خِرَد، در این چنین صحنهای هنر گذشت کردن و بخشیدن را سرلوحهی کار خود قرار میدهند. برای رسیدن به هنر گذشت کردن، روانشناسی نکته ظریفی دارد و آن این است که در مقابل اشتباهات تمام افراد «حساسیت به رنج» انسانها را دنبال کند نه «حساسیت به رفتار» آنها را. با چنین تفکّری در مقابل هر صحنهای از دیگران، دنبال این هستی که چه شده که این فرد این رفتار را از خودش نشان داد؟ چه عاملی باعث رنجش او شده بود؟ آیا خستگی باعث این رفتار او شده؟ آیا گرسنگی؟ آیا کمبود توجه من و …. با این تفکّر دیگر انگشت اتهام را به سمت مقابل دراز نمیکنیم و شخص را لبریز از انتقاد و مؤاخده نمیکنیم چرا که با عدم رعایت این رفتار، طرف مقابل انگیزهاش برای تغییر و بهبودی اخلاق و شخصیت را از دست میدهد و نسبت به اصلاح خود حالت خنثی میگیرد.
حدیثی از رسول خدا(صل الله علیه وآله وسلم) در این باره قابل توجه است که، برای گفتار و کردار برادرت عذری پیدا کن و اگر نیافتی، عذری بتراش.